Η παιδεία είναι ένας από τους πλέον στρατηγικούς τομείς στη δομή ενός κράτους, μιας και αφορά το ίδιο το μέλλον του. Δεν είναι τυχαίο ότι ευνομούμενα κράτη δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο θέμα της παιδείας με τη σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας της επικοινωνίας δεν είναι δύσκολο να ενημερωθεί κάποιος για το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, όσον αφορά το θέμα της παιδείας.
Bέβαια υπάρχει και η κατ ’ιδίαν ενημέρωση όπως αυτή που θα σας παραθέσω ευθύς και αφορά σχετική συζήτηση που είχα με φίλο και συναγωνιστή, ο οποίος πριν διοριστεί στην Ελλάδα, εκτελούσε το λειτούργημα του εκπαιδευτικού στη Γερμανία. μου έκανε μία λεπτομερή ανάλυση όσον αφορά το θέμα της αξιολόγησης και της πρόσληψης δασκάλων και καθηγητών στο εκάστοτε σχολείο. Δεν θα σας παραθέσω όλη τη συζήτηση, αλλά κράτησα προς ενημέρωσή σας τα πλέον ουσιώδη, και όσα αφορούν το θέμα της αξιολόγησης. Κατ’ αρχάς, η Γερμανία αποτελείται από 16 κρατίδια, όπου το κάθε ένα από αυτά έχει και διαφορετικό σύστημα παιδείας, με τις μεγάλες διαφορές να εντοπίζονται στα κρατίδια της πρώην ανατολικής Γερμανίας. Ωστόσο ο συναγωνιστής αναφέρθηκε στο τι επικρατούσε στο κρατίδιο που λειτουργούσε ο ίδιος. Κάθε σχολείο, μου είπε, είτε δημοτικό, είτε γυμνάσιο, είτε λύκειο θεωρείται «αυτοκέφαλο», με την εξής έννοια. Εκτός του ότι κάθε σχολείο κάνει μόνο του εξαγγελία για πρόσληψη του επιστημονικού προσωπικού, είναι στη συνέχεια υποχρεωμένο να προβεί και στην αξιολόγηση αυτών που προτίθεται να προσλάβει. Η αξιολόγηση γίνεται από το διευθυντή του σχολείου και τον σχολικό σύμβουλο. Κάθε τρία έτη αξιολογείται όλο το επιστημονικό προσωπικό του κάθε σχολείου, από τους ίδιους τους διδάσκοντες σε αυτά. Οπότε, όλοι βρίσκονται υπό μία διαρκεί αξιολόγηση μέχρι να πάρουν σύνταξη. Παρατράγουδα βέβαια υπάρχουν και στο γερμανικό σύστημα εκπαίδευσης, αλλά δεν είναι τόσο εξόφθαλμα όσο είναι εδώ στην Ελλάδα. Αυτά μου ανέφερε εν ολίγοις ο συναγωνιστής.
Στην Ελλάδα, αγαπητοί συναγωνιστές, ουσιαστική και σε βάθος χρόνου αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού της Χώρας μας, ουδέποτε έγινε, και δεν έγινε ποτέ λόγω της αντίληψης που επικρατούσε πάντα στους κόλπους των δημοσίων υπαλλήλων, «εμείς τώρα δεθήκαμε στο δημόσιο και δεν μας κουνά κανείς». Δυστυχώς αυτή η αντίληψη επικρατεί ακόμη , όσο και αν στεναχωρηθούν ορισμένοι φίλοι και συναγωνιστές από τα λεγόμενά μου. Η αλήθεια είναι ότι, χωρίς την αξιολόγηση δεν αναβαθμίζεται η παιδεία, και κατ επέκταση το κύρος και η ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού. Είναι πολλές οι παθογένειες που ταλαιπωρούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, πέρα από το θέμα των αξιολογήσεων. Αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι, μετά την επαναφορά των αιωνίων φοιτητών, το μπλοκάρισμα αγορών διαδραστικών πινάκων και φορητών εργαστηρίων, το πιθανολογούμενο κλείσιμο των ολοήμερων σχολείων, την κατάργηση της αριστείας, την τοποθέτηση κομματικών διευθυντών- υποδιευθυντών, την εμπλοκή των φοιτητικών παρατάξεων στην εκλογή των πρυτανικών αρχών καθώς και οτιδήποτε άλλο «μοντέρνο» και «προοδευτικό» σκαρφιστούν οι «σοφοί» Μπαλτάς-Κουράκης, το σίγουρο είναι ότι, μαύρες μέρες περιμένουν την Ελληνική παιδεία, μέρες που θα αναβιώσει η ιδεοληπτική αγκύλωση του μαρξισμού.
Η παιδεία αποτελεί έναν από τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η αναμόρφωση και το μέλλον του Έθνους μας. Η Χρυσή Αυγή παραμένει αμετακίνητη στις θέσεις της όσον αφορά το θέμα της παιδείας. Η παιδεία αποτελεί εθνικό στόχο, και όχι χώρο για πειραματισμούς από τον κάθε τυχάρπαστο πολιτικάντη.
(ΥΓ): Τα ίδια και χειρότερα, όσον αφορά το θέμα της αξιολόγησης, επικρατούν και στο χώρο της υγείας, με τον αντίκτυπο της απώλειας ανθρωπίνων ζωών. Κάποια στιγμή θα αναφερθώ και σ’ αυτό.