Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Στο
όχι και τόσο μακρινό 2004, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή του νεώτερου
εξελέγη με λάβαρο την αναδιάρθρωση του κράτους και το χτύπημα στην
διαφθορά. Οι μήνες και τα χρόνια κύλησαν χωρίς να συμβεί αυτό που η τότε
νέα κυβέρνηση ευαγγελίζονταν. Ουδείς αμφισβητεί ότι αυτή ήταν η πρόθεση
του τότε πρωθυπουργού, αλλά από την πρόθεση μέχρι την πράξη υπάρχει
αβυσσαλέο κενό.
Το διάβα του τότε πρωθυπουργού στην ηγεσία της Ελλάδος
έδειξε την αδυναμία αυτού να επιβάλει τις προθέσεις του στην ήδη
διαμορφωθείσα από χρόνια πολιτική κατάσταση που επικρατούσε και
επικρατεί στα πολιτικά δρώμενα της Χώρας μας. Έκτοτε, και με τη συνδρομή
του επόμενου ηγήτορα της Ελλάδος Παπανδρέου, η εσωτερική κατάσταση της
Πατρίδος μας διαμορφώθηκε σε αυτό που όλοι μας σήμερα γνωρίζουμε και
βιώνουμε. Τις προάλλες έλαβε χώρα το 10ο συνέδριο της αξιωματικής
αντιπολίτευσης όπου μεταξύ άλλων διατυπώθηκαν και οι συγκεκριμένες
προτάσεις του νέου αρχηγού που άπτονται των οικονομικών αλλά και
θεσμικών προτάσεων του κόμματός του για έξοδο από την οικονομική κρίση.
Μάλιστα, οι φίλα προσκείμενες στην αξιωματική αντιπολίτευση εφημερίδες,
κάνουν λόγο για καταιγισμό! νέων προτάσεων και μεταρρυθμίσεων που θα
ακολουθούσε ο κ. Μητσοτάκης αν αναλάμβανε σήμερα την ηγεσία της Ελλάδος.
Μέσω αυτών των προτάσεων πλέον θα απαντά στον κ. Τσίπρα στη βουλή.
Λαμπρά! Σαν να λέμε «ήρθαν τα νέα όπλα»! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε κ.
Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει πολιτικός στην Ελλάδα που να μην υπέβαλλε σωστές
και δίκαιες κυβερνητικές προτάσεις. Το θέμα δεν έγκειται στις προτάσεις
αλλά στην εφαρμογή αυτών. Θα σας θυμίσω κ. Μητσοτάκη τις
μεταρρυθμιστικές προτάσεις του πατρός σας, όταν κυβερνούσε την Ελλάδα,
και πως αυτές οι προτάσεις τσαλαπατήθηκαν τόσο από φίλια πυρά όσο και
από τους περίφημους Σταμουλοκολλάδες που ξεβράκωναν δημοσίως όποιον είχε
αντίθετη άποψη από αυτούς. Η κάθε κυβέρνηση που πέρασε από τη
μεταπολίτευση και εντεύθεν, στηρίζονταν κυρίως από τις συντεχνίες αλλά
και το πανίσχυρο τέρας του συνδικαλισμού. Οτιδήποτε κινούνταν εκτός
γραμμής πλεύσης όπως όριζαν οι «αρχές» του πελατειακού κράτους, έπαυε να
υφίσταται, είτε ήταν πολιτικά πρόσωπα είτε μεταρρυθμιστικές προτάσεις
κλπ. Το πελατειακό κράτος δεν έχει χρώμα κομματικό, και το μόνο χρώμα
που υποστηρίζει είναι αυτό του χρήματος. Ήδη συνδικαλιστές που ήταν
πρωτύτερα στο παλιό ΠΑΣΟΚ, κινούνται τώρα στο χώρο της δεξιάς
περιμένοντας να αναλάβουν δράση όταν η δεξιά κυβερνήσει τη Χώρα, αν
βέβαια κυβερνήσει. Εκ των πραγμάτων, ουδείς πολιτικός αρχηγός που
βρίσκονταν σε τροχιά εξουσίας θέλησε ποτέ να χτυπήσει το τέρας του
πελατειακού κράτους. Θα ήταν σαν να δάγκωνε το ίδιο του το χέρι.
Η
ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης προϋποθέτει και σφοδρή σύγκρουση των
κυβερνόντων με τα συμφέροντα που λυμαίνονται τον τόπο. Ιδού ορισμένα από
αυτά: πληθώρα δημοσίων οργανισμών, μεγαλοεργολάβοι-καναλάρχες,
πανίσχυροι συνδικαλιστικοί φορείς, συντεχνιακές ομάδες. Αυτά είναι τα
κακά που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Ποιος
Μητσοτάκης και ποιος Θεοδωράκης θα συγκρουστεί με αυτούς; Εδώ
χρειάζονται άτομα που δεν θα υπολογίσουν κανένα προσωπικό κόστος μπροστά
στο Εθνικό συμφέρον. Άτομα, που αν χρειαστεί, θα είναι έτοιμα να
φτάσουν το μαχαίρι στο κόκκαλο. Και ευτυχώς, η ιστορία έδειξε ότι η
ηγετική ομάδα των Ελλήνων Εθνικιστών είναι ετοιμοπόλεμη ανά πάσα ώρα και
στιγμή.
Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/