Γράφει ο Σ. Παιδάκος
Ήταν
27 Σεπτεμβρίου του 1936 όπου η έκβαση του Ισπανικού εμφυλίου ανάμεσα
στους κομμουνιστές ( δημοκρατικές δυνάμεις ονομάζονταν τότε), και στους
Εθνικιστές, κρέμονταν κυριολεκτικά από μία κλωστή. Στο Τολέδο έλαβε χώρα
μία από τις συγκλονιστικότερες πολιορκίες της παγκόσμιας στρατιωτικής
ιστορίας και η οποία έκρινε, τόσο την έκβαση του εμφυλίου, όσο βέβαια
και την μετέπειτα πορεία της Ισπανίας. 69 ημέρες κράτησε η πολιορκία. Αν
έπεφτε το Αλκαζάρ ήταν σίγουρη η επικράτηση των κομμουνιστών σε όλη την
Ισπανία. Αν κράταγε, θα δίνονταν η ευκαιρία στις δυνάμεις του στρατηγού
Φράνκο που έρχονταν από το Μαρόκο, να προελάσουν προς τη Μαδρίτη και να
καταπνίξουν τη λαίλαπα του κομμουνισμού που εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα.
Στο Τολέδο βρίσκονταν η στρατιωτική σχολή ευελπίδων και η οποία σχολή
στεγαζόταν σε ένα μεσαιωνικό φρούριο, το Αλκαζάρ*. Εκεί έμελλε να
παιχτεί η μοίρα ενός ολόκληρου λαού, εκεί έμελλε η ιστορία να γράψει με
χρυσά γράμματα ότι η πίστη είναι πιο δυνατή από τη φωτιά. Περίπου 1700
άτομα, άνδρες γυναίκες και παιδιά, υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη
Μασκαρδό, ανέλαβαν να φυλάξουν τις αρχές τους, τις αξίες τους και τα
ιδανικά τους απέναντι στο μένος των κομμουνιστών που αριθμούσαν 15.000
άτομα και με ατελείωτα εφόδια. Για να καταλάβετε το τι έγινε τότε θα
αναφερθούμε σε δύο περιστατικά, όπως αυτά περιγράφονται στο ομώνυμο
βιβλίο: Η πολιορκία του Αλκαζάρ, του Geoffrey Mcneill Moss. - «Ο επικεφαλής των κομμουνιστών ενημέρωσε τον συνταγματάρχη Μασκαρδό ότι είχε το γιό του στα χέρια του, και πως αν το Αλκαζαρ δεν παραδιδόταν εντός 10 λεπτών θα τον σκότωνε. Ο Μασκαρδό ζήτησε να μιλήσει με το γιό του για να βεβαιωθεί ότι βρίσκονταν όντως στα χέρια του εχθρού. Η ακόλουθη εκδοχή της συζήτησης μεταξύ του Μασκαρδό και του γιού του έχει διαδοθεί τώρα παντού στην Ισπανία. «το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσευχηθείς για μας και να πεθάνεις για την Ισπανία», τότε το αγόρι λέγεται πως είπε, «αυτό είναι αρκετά απλό. Θα τα κάνω και τα δύο» σελ 64
- Πως ένας απλός πολιτοφύλακας της φρουράς του Αλκαζάρ, περιέγραψε τα συναισθήματα των πολιορκημένων στον συγγραφέα του βιβλίου, αφού είχε λήξει η πολιορκία: «Είμαστε λίγοι, είναι πολλοί. Εμείς πιστεύουμε, έχουμε πίστη. Εκείνοι δεν πιστεύουν, θα κατέστρεφαν την πίστη. Σκέφτονται , και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στο μυαλό. Εμείς προσευχόμαστε, και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην καρδιά. Εγώ μερικές φορές κλαίω, αλλά δεν φοβάμαι. Αν πεθάνω, πέθανα. Αλλά αυτό αφορά μόνο εμένα, διότι αυτό στο οποίο πιστεύω δεν μπορεί να πεθάνει. Καθώς σκοπεύω προσεύχομαι, καθώς ρίχνω μία χειροβομβίδα προσεύχομαι. Είμαστε βρώμικοι. Δεν έχουμε πλυθεί. Τα ρούχα μας βρωμάνε. Έχουμε ψείρες. Τα πάντα γύρω μας βρωμάνε και είναι αηδιαστικά. Ζούμε μισοβουτηγμένοι στη βρώμα, αλλά η υπόλοιπη μισή ζωή μας είναι πέρα από αυτήν. Δεν βλαστημάμε. Δεν βρίζουμε τα Θεία. Δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να έχουν σαρκικές σκέψεις. Αυτοί που έχουν συζύγους μέσα στο Αλκαζάρ δεν πηγαίνουν μαζί τους. Οι Κόκκινοι σκέφτονται. Η σκέψη δεν είναι τίποτε. Τελικά θα καμφθούν. Εμείς πιστεύουμε και αυτό διαρκεί για πάντα.»
- Την τελευταία μέρα της πολιορκίας οι πολιορκητές άρχισαν να σκορπούν προς πάσα κατεύθυνση μιας και ο στρατηγός Φράνκο βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από το Αλκαζάρ. Το μεσαιωνικό φρούριο είχε στην κυριολεξία ισοπεδωθεί και η όποια αντίσταση των πολιορκημένων γίνονταν μέσα από τα χαλάσματα. Όταν ο στρατηγός Φράνκο μπήκε στα χαλάσματα του Αλκαζάρ, ο συνταγματάρχης Μασκαρδό παρουσιάστηκε και ανέφερε. «Από το Αλκαζάρ ουδέν νεώτερο στρατηγέ». Και τότε ο Φράνκο απάντησε «Τότε ο πόλεμος κερδήθηκε» Διαβάστε περισσότερα: https://ethnikismos.net/